سال سخت روحانی و امید به فردا

آوای خزر – مصطفی داننده:شاید روزی که روحانی پیام نوروزی سال 95 را می‌خواند، فکر نمی‌کرد این سال برایش اینگونه پایان برسد. سالی که به انداز 4 سال یک دولت برای «شیخ دیپلمات» سخت بود. او با هزار امید آرزو به پای میز مذاکره نشست و توافق هسته‌ای را امضا کرد. روحانی دلخوش بود برجام با همراهی کشورهای 1+5 به سرانجام مطلوب‌تری از امروز برسد. برخلاف تصور او اما انتخابات ریاست جمهوری آمریکا به گونه‌ای رقم خورد که ضدبرجام ترین فرد دنیا به ریاست ینگه دنیا رسید.
ترامپ تمام تلاش خود را می‌کند تا برجام آنگونه که هست نباشد. رییس جمهور تاجر آمریکا فعلا تمام تلاش خود را به کار بسته است تا ایران را تحت فشار بگذارد. رفتار او درست برخلاف تمام پیش بینی‌ها روحانی بود. رییس جمهور ایران تصور می‌کرد بعد از اوباما یک دموکرات به قدرت می‌رسد و دوران شیرین برجام با کمترین مشکل ادامه پیدا می‌کند.
خبر بد آمدن ترامپ با رفتن هاشمی رفسنجانی گره خورد. درگذشت آیت‌الله شاید تلخ‌ترین خبر برای حسن روحانی بود. بدون شک هاشمی رفسنجانی مهم‌ترین حامی رییس جمهور روحانی در این سال‌ها بوده است. تنها کسی که تمام قد در برابر تمام انتقادها از روحانی ایستاد و دولت یازدهم را میراث دار ویرانه‌ای دانست که احمدی نژاد ساخته بود.
در آستانه انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم، روحانی مهم‌ترین حامی خود را از دست داد.کسی که می‌توانست با مدیریت خود زمین بازی انتخابات را به سود روحانی تغییر دهد. درست همان کاری در انتخابات سال 92 و در برابر نامزدهای اصول‌گرایان انجام داد.
در کنار این آمدن و رفتن، حسن روحانی با مخالفانی روبرو است که شبیه هیچ یک از منتقدان دولت‌های گذشته نیستند و همین باعث می‌شود که روحانی  در آرزوی مخالفانی از جنس منتقدان دیروز باشد.
منتقدان از کاه کوه ساز، به هر بهانه به انتقاد از روحانی می‌پردازند. واکنش به رخدادهایی  مثل برجام، ورود هواپیماهای نو به کشور، حوادث طبیعی، سن وزرا و... نمونه هایی است که آنان به واسطه آنها به دولت حمله می کنند. منتقدان این روزهای روحانی از جمله تازه واردهای سیاسی ایران هستند، کسانی که از دو مجلس هشتم و نهم و روزنامه‌ها و سایت‌ها سربرآورده‌اند و همین ناشناخته شده بودن بسیاری از این افراد باعث شده است تا روحانی نداد با چه کسانی و با چه تفکری روبرو است.  این برخلاف دیگر روسای جمهوری ایران است. هاشمی، خاتمی و احمدی نژاد می‌دانستند که با چه کسانی روبرو هستند و منتقدان دولت‌های سازندگی، اصلاحات و دولت مهرورز همه با تابلوهای مشخص و با شناسنامه به انتقاد از قوه مجریه می‌پرداختند.
در کنار این مسائل این را هم اضافه کنید که حسن روحانی  دولتی را تحویل گرفت، که هیچ شباهتی به دولت زمان صلح با بالاترین درآمد نفتی بین تمام دولت های ایران، نبود. روحانی با ویرانه ای روبرو بود که باید آن را می ساخت. درآمدها و خرج های بی حساب، ویژه خواری های بی شمار و سیاست خارجی بسته همراه با تحریم های کمرشکن میراث احمدی نژاد برای دولت تدبیر و امید بود.
روحانی با سیلی از مشکلات روبرو است. مشکلاتی که البته خود دولت هم به ویژه در زمینه اقتصادی در آن نقش دارد. به طور مثال می‌توان گفت چیدن تمام تخم‌مرغ‌ها در سبد برجام یک اشتباه بود. این استراتژی روحانی باعث شد نه تنها دولت بلکه مردم و بازار اقتصادی ایران هم چشم به برجام دوخت. همه نشسته بودند تا ببیند مذاکرات هسته‌ای به چه سرانجامی خواهد رسید. تقریبا پاسخ اکثر مردم به فعالیت‌های اقتصادی در دوران مذاکره این بود که بگذار ببینم برجام چه خواهد شد؟
با وجود تمام این سختی‌ها اما حامیان دولت از رییس جمهور انتظار دارند با قدرت در صحنه سیاست ایران حضور داشته باشد. به معنای ساده تر می‌توان گفت آنها انتظار دارند روحانی بجنگد و در برابر تمام نامهربانی‌ها بایستد.
به نظر می‌رسد دیگر فصل صبوری به پایان رسیده است. سکوت روحانی در برابر بسیاری از نامهربانی‌ها باعث شده است تا مخالفان دولت تصور کنند هرچه بگویند و بکنند، دولت ساکت است و پاسخی ندارد. این رفتار دولت در آستانه انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم می‌تواند یک اشتباه بزرگ از سوی روحانی و دولت باشد.
بسیاری از حامیان رییس جمهور بر این باور هستند که او باید همچون مناظره معروف سال 92 رفتار کند. او باید صادقانه از مشکلاتی که احمدی نژاد به ارث گذاشته با مردم سخن بگوید. باید کارشکنی‌ها را با مردم در میان بگذارد. وقتی رقبای رییس جمهور روحانی شمشیر را از رو بسته‌اند، نمی‌شود اوتنها با سپر به سراغ آنها برود.
روحانی اگر می‌خواهد گفتمان اعتدال تداوم داشته باشد باید کمی محافظه کاری را کنار بگذارد و بی‌پرواتر با دلواپسان برخورد کند. تنها کسی که می‌تواند به روحانی کمک کند خود اوست. او می‌تواند تلخی‌ها 95 را با پیروزی در انتخابات 96 شیرین کند.
انتهای پیام/1357